Οι κομμουνιστικές καταβόλες της «Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας»

Η πρώτη ημέρα της Γυναίκας διοργανώθηκε στις ΗΠΑ 28 Φεβρουαρίου 1909 ως “Εθνική Ημέρα της Γυναίκας” από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Αμερικής με προτροπή της συγγραφέως και σουφραζέτας Τερέζα Μαλκιελ, έγινε με αφορμή ένα δυστύχημα στις 8 Μαρτίου του 1857 όταν σε ένα εργοστάσιο πέθαναν πολλές εργάτριες(αμφισβητήται σαν υπάρχων γεγονός, αλλά πάνω σε αυτό το αφήγημα εξελίχθηκε το μετέπειτα κίνημα για την καθιέρωση της εν λόγω ημέρες). Ωστόσο όταν έγιναν οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας περισσότερο έμοιαζε με απαίτηση για πολιτικά δικαιώματα και όχι τόσο για μνημόνευση ενός ιστορικού γεγονότος και δυστυχήματος.

Το 1910 το 2ο Διεθνές συνέδριο σοσιαλιστικό συνέδριο εργαζομένων Γυναικών το οποίο αποτέλεσε τον προπομπό της 2ης Σοσιαλιστικής Διεθνούς η κομμουνίστρια Κλάρα Τσετκιν πρότεινε την δημιουργία μιας ετήσιας παγκόσμιας ημέρας Γυναίκας.Η 2η Διεθνής δέχτηκε αυτό το αίτημα και έκτοτε αποφάσισε να εορτάζεται ετήσια σε όλες τις χώρες με σύνθημα: “Η ψήφος για τις γυναίκες θα ενώσει την δύναμή μας στον αγώνα για τον σοσιαλισμό”.

Το 1911 εορτάστηκε σε Γερμανία, Αυστρία, Δανία, Ελβετία με μαζικές διαδηλώσεις και αιματηρά επεισόδια. Το 1913 μεταφέρθηκε για τις 8 Μαρτίου και κάθε χρόνο με περισσότερη μαζικότητα διότι τα αιτήματα για εργασία, καλύτερες συνθήκες και μισθούς ήταν μεν δίκαια, αλλά η κρυφή υποκίνηση από τις κομμουνιστικές δυνάμεις κατέληγε πάντα αυτά τα δίκαια αιτήματα να τελειώνουν σε επεισόδια, σε συλλήψεις και αιματοχυσία.

Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στην Ρωσία η μπολσεβίκα Κολλοντάι (μετέπειτα Λαϊκή Κομισάριος για την Κοινωνική Πρόνοια) έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την ημέρα της Γυναίκας σαν επίσημη αργία, η Κολλοντάι προσπάθησε να αναγάγει την χειραφέτηση των γυναικών σε κεντρικό σημείο και θέση του κόμματος των μπολσεβίκων. Αλλά χειραφέτηση για την ίδια την Κολλοντάι σημαίνει: ” Ο παλιός τύπος οικογένειας πεθάνει. Δεν φταίει το κομμουνιστικό κράτος για αυτό. Είναι αποτέλεσμα των νέων συνθηκών ζωής. Η οικογένεια παύει να είναι αναγκαία για το κράτος, όπως ήταν κάποτε. Αντιθέτως, είναι κάτι περισσότερο από άχρηστη, αφού εμποδίζει την εργαζόμενη γυναίκα από το να προσφέρει μία πιο παραγωγική και πολύ πιο σοβαρή εργασία”.(Κομμουνισμός και Οικογένεια).

Αυτές είναι ιδέες στις οποίος πατρικές φιγούρες είναι ο Μαρξ, ο Λένιν, Ένγκελς και Ρόζα Λούξεμπουργκ. Σημειώνει: “Όσο περισσότερο εξαπλώνεται η μίσθωση εργασίας της γυναίκας, τόσο περισσότερο προχωρά η αποσύνθεση της οικογένειας”.

Η εν λόγω ημέρα μέχρι το 1975 ήταν εορτή μόνο στις κομμουνιστικές χώρες, τότε η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, η δήθεν «σωστή πλευρά της ιστορίας», ο ΟΗΕ που πρωτοκαθεδρία έχει οι ΗΠΑ και ο Δυτικός κόσμος υιοθέτησαν και εορτάζουν μετέπειτα την εν λόγω παγκόσμια μέρα.

Εν τέλει μια παγκόσμια ημέρα που φτιάχτηκε από νοσηρούς κομμουνιστικός εγκεφάλους ρίζωσε στον μισό κόσμο με τον κομμουνισμό και κυριάρχησε σε όλο τον κόσμο με τον φιλελευθερισμό. Έκτοτε πολλές γυναίκες δεν γνωρίζουν την προέλευση της εν λόγω ημέρας, τους στόχους της, παραπλανημένες από το αφήγημα για ισότητα στρέφονται αρχικά σε τέτοιες ουδέτερες έννοιες αλλά εάν ξύσει κάποιος το κέλυφος από κάτω κοχλάζει ο πολιτισμικός μαρξισμός, η καταστροφή της οικογένειας, η επίθεση στις παραδοσιακές αξίες και η παγκοσμιοποίηση.