Προ ολίγον ημερών η Τουρκία βγήκε από την συνθήκη CFE, η οποία υπογράφηκε λίγα χρόνια πριν το τέλος του ψυχρού πολέμου στο Παρίσι και καθορίζει τα ανώτατα όρια συμβατικών όπλων των κρατών από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια.
Η αποχώριση αυτή πέρασε απαρατήρητη από τα συστημικά ΜΜΕ, όμως ένα τέτοιο γεγονός μόνο ανησυχία θα έπρεπε να εγείρει. Τα όρια για την Τουρκία είναι ήδη πολύ ψηλά για να την «ενοχλούν». Ταυτόχρονα μία μεγάλη περιοχή στην νοτιοανατολική Τουρκία εξαιρούνταν από την συνθήκη. Η αναστολή της συμμετοχής από την συνθήκη μόνο ως επιθετική κίνηση μπορεί να μεταφραστεί. Η επιθετικότητα αυτή μάλιστα, μόνο εναντίον της χώρας μας μπορεί να στραφεί.
Παρόλα αυτά η κυβερνητικά στελέχη βγαίνουν σε διάφορους τηλεοπτικούς σταθμούς και δικαιολογούν τις κινήσεις της Τουρκίας. Πριν τις πρόσφατες εκλογές στην Τουρκία, μας έλεγαν πως ο Ερντογάν έχει εκλογές γι΄αυτό και βγάζει αυτές τις «εθνικιστικές» κορώνες. Άραγε τώρα που έγιναν οι εκλογές τι θα μας πουν; Ότι αφού έχασε την Κωνσταντιούπολη από τον Ιμάμογλου συνεχίζει την επιθετικότητα εναντίον της Ελλάδας, για επιτύχει συσπείρωση;
Η Τουρκία είτε έχει Ερντογάν στο τιμόνι, είτε οποιονδήποτε άλλον έχει πάγιους στόχους. Εν αντιθέσει, η χώρας μας όχι πάγιους στόχους δεν έχει, αλλά κάθε απόφαση μπαίνει στο «ζύγι» του πολιτικού κόστους. Πλέον όμως έχουμε φτάσει στο σημείο του παραλογισμού, όπου εγχώριοι πολιτικοί να λειαίνουν τις γωνίες τους τουρκικής εξωτερικής πολιτική.
Το ερώτημα είναι ως πότε;
