Είναι σύνηθες πλέον τα μάτια μας να βλέπουν την ασχήμια και την δυσμορφία του κόσμου καθημερινά. Κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε μια σκληρή πραγματικότητα, μια απάνθρωπη εργασία, μια γκρίζα πόλη, άχαρους ανθρώπους, έναν νεκρό κόσμο γενικά.
Και που θα έπρεπε να γυρίσει ο άνθρωπος και να δει έστω μια διεγερτική, για την ψυχή και το πνεύμα, εικόνα; Μα προφανώς στην τέχνη! Αμ δε που ο καρκίνος της ασχήμιας και η επίθεση σε κάθε τι όμορφο εκτυλίσσεται σε όλα τα επίπεδα και στάδια της ζωής μας.
Έτσι πέρα από τους “πίνακες” σύγχρονης τέχνης, την σύγχρονη “μουσική” κυριαρχία της Τραπ και της Ραπ, αλλά και τον εκφυλισμό του θεάτρου και του κινηματογράφου, υπάρχουν και οι λεγόμενες “performance”, δηλαδή “η αναπαράσταση” ή “η εκτέλεση”, στις οποίες ο καλλιτέχνης ή οι καλλιτέχνες αλληλεπιδρούν με την τέχνη ή με το έργο τους, η τέχνη δηλαδή παράγεται ενώ υπάρχει πλήθος κόσμου μπροστά στο θέαμα και εκεί ο καλλιτέχνης αναπαράγει την τέχνη του, κάπως έτσι να το έχετε στο μυαλό σας. Λοιπόν αυτή η “εκτελεστική τέχνη” και πράγματι εκτελεστική διότι την εκτελεί, έχει διάφορες εκφάνσεις και φάσεις, από πιο απλά θέματα μέχρι πιο σκοτεινά και πιο ανώμαλα και βρώμικα. Δυστυχώς δεν υπάρχουν όλα καταγεγραμμένα, αλλά βρήκαμε κάποια αντιπροσωπευτικά δείγματα από όλα τα είδη.
Το πρώτο είναι ένα κύριος ο οποίος απλώς πέφτει και καλά δείχνει τον κύκλο της ζωής.
Στο δεύτερο έχουμε ένα άλλο άτομο που γυρίζει μπροστά από ένα πραγματικό μνημείο τέχνης, αυτός τυλιγμένος μέσα σε κορδέλες σαν την μούμια της Αιγύπτου μας λέει πως δεν υπάρχει διαφυγή.
Μετά στο τρίτο έχουμε μια κυρία που ζωγραφίζει με τα πόδια της για τους φίλους μας τους ποδολάγνους, που γουστάρουν νυχοκάσερο και ποδότυρο.
Και μετά μπαίνουμε στα βαθιά και σκοτεινά στην “Μεταμόρφωση” το οποίο είναι ασχολίαστο…
Τέλος έχουμε έναν κύριο ο οποίος έχει τοποθετήσει στην πίσω οπή του ένα αναμμένο κερί, και τον τραβάνε δύο κυρίες στον χώρο της σκηνής ενώ το κοινό κοιτάει αποσβολωμένο την υψηλή τέχνη που μεταδίδει υψηλά νοήματα.
Τέλος θα σας πω δυο που μου έχουν πει εμένα, η καθηγήτρια μου σε ιδιωτικό φροντιστήριο καλλιτεχνικών, εκεί όλοι αριστεροί είναι αλλά και η ίδια η καθηγήτρια και ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ, πριν χρόνια λοιπόν υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι όπου πολλοί “καλλιτέχνες” κάνουν performance ένας από αυτούς είχε κρεμάσει με τέσσερα σχοινιά μια σκάλα από το ταβάνι, ο ίδιος είχε ξεγυμνωθεί και είτε περπατούσε, είτε κρεμόταν, είτε γενικά κινούνταν στην σκάλα γυμνός με ένα καπέλο, το τι σήμαινε αυτό ουδείς γνωρίζει.
Και τέλος σε άλλη εκδήλωση τέτοιου τύπου είχε πάει σε μια καλλιτέχνιδα ή αλλιώς performance artist η οποία είχε πολύ κόσμο γύρω της, είχε φτιάξει έναν κύκλο με άχυρα και μέσα ένας πάσσαλος με ένα άλογο δεμένο και έναν κουβά. Η καλλιτέχνιδα με λευκά ρούχα, περίμενε εναγωνίως να μαζευτεί κόσμος διότι αυτό που θα έκανε θα γινόταν μια φορά. Όταν το περισπούδαστο πλήθος διερωτάτο τι πρόκειται να δει, τότε η καλλιτέχνιδα κάνει τρεις κύκλους γύρω γύρω, πάει στο κέντρο δίπλα στο πάσσαλο και παίρνει τον κουβά, η έκπληξη ήρθε όταν το κοινό διεπίστωσε πως εντός του κουβά υπήρχαν πολλά κόπρανα του αλόγου(υποθέτω), τότε έξαφνου η καλλιτέχνιδα παίρνει τον κουβά και τον μεταφέρει με τα μικρά της και αδύναμα χέρια πάνω από το κεφάλι της, αφού όλοι είχαν αποσβολωθεί με το θέαμα, τότε γυρνάει τον κουβά και πέφτει μια πανδαισία από κοπριά και άλλα περιττώματα πάνω στο κεφάλι της και πάνω στο σώμα της και αρχίζει να αλείφεται σαν να έβαζε κρέμες La vie en Rose της Κατσαφάδου (όταν η μαγεία της Φύσης συναντά την ψυχολογία της ύλης, κάπως έτσι) και ενώ έβαζε τις ενυδατικές κρέμες άρχισε και έλεγε κάτι κουβέντες και κάποια απόκοσμα ουρλιαχτά που ούτε στα σκοτεινά μονοπάτια της Βαβυλώνας δεν είχαν ακουστεί. Ε και μετά βρώμουσε όλη η αίθουσα. Τώρα ποια η σημασία ειδικά του τελευταίου δεν πρέπει να υπάρχει, πρέπει απλώς να πάρουμε έναν ζουρλομανδύα και να κλείσουμε την καλλιτέχνιδα σε κάποιο φρενοκομείο αφού πρώτα την κάνουμε εκατό μπάνια και την βουτήξουμε σε άλλα εκατό αρώματα…
