Σχεδόν 2.500 χρόνια πριν η Ηγεμονεύουσα Δημοκρατία της Αμερικής χρησιμοποιήσει πυρηνικά αδιακρίτως κατά ανθρώπινου πληθυσμού για επίτευξη ανώτερου στρατηγικού σκοπού (επίδειξη δυνάμεως), μια άλλη δημοκρατική ηγεμονία, η Αθήνα, έριξε το “πυρηνικό όπλο” της εποχής κατ’ ενός ισχνού και αδύναμου πληθυσμού, ήτοι του Κράτους των Μηλίων.
Ο Θουκυδίδης διασώζει την περίτεχνη επίκληση των Μηλίων στο τότε “Διεθνές Δίκαιο” και την κυνικότητα με την οποία η Αθηναϊκή ηγεσία απάντησε και εξήγησε στους Μηλίους, πως δεν επιθυμεί την φιλία τους, αλλά την υποδούλωση ή την καταστροφή τους, διότι αυτό θα είναι η ιδανική επίδειξη ισχύος προς εχθρούς και συμμάχους. Μια λογική μεν στρατηγική, αλλά εντελώς αμοραλιστική και μακρυά από κάθε είδος ανθρωπισμού. Την συνέχεια την γνωρίζουμε, ο Αθηναϊκός Δημοκρατικός οδοστρωτήρας της οπλιτικής φάλαγγας, πέρασε πάνω από την Μήλο και δεν άφησε τίποτα όρθιο και ζωντανό, εκτός από όσους επελέγησαν ως σκλάβοι. Η Μήλος για κακή της τύχη είχε ολιγαρχικό πολίτευμα άρα δεν λογίζεται με τους “καλούς” της Ιστορίας…
Τραγική ειρωνεία, λίγα χρόνια μετά, η Αθήνα ηττήθηκε ολοσχερώς από το Βασίλειο της Σπάρτης και την Πελοποννησιακή Συμμαχία.
Η Κόρινθος ζήτησε την πλήρη καταστροφή της Αθήνας. Είχε κάθε λόγο να το ζητήσει, ήταν μια λογική στρατηγική καθώς η Αθήνα ήταν μια εξαιρετικά ανταγωνιστική δύναμη σε πολύ κοντινή απόσταση προς την Κόρινθο και τα συμφέροντά της είχαν βληθεί ιδιαιτέρως από το αθηναϊκό ναυτικό. Αξίζει να αναφερθεί πως η Κόρινθος, παρά το γεγονός πως σήμερα έχει σκεπαστεί από το πέπλο της αδιαφορίας και της αφάνειας (που οφείλεται σε σύγχρονους ιδεολογικούς λόγους και όχι ιστορικούς), ήταν η πιο πλούσια πόλη της αρχαιότητας, με απίστευτου κάλλους και περίτεχνα δημόσια και ιδιωτικά κτίσματα, χρυσά, αργυρά και ορειχάλκινα αγάλματα παντού, σπουδαία έργα τέχνης, και όλα εξ αιτίας της σημαντικής της θέσης, του σπουδαίου διαύλου που διαχειρίζονταν και του γενικού ελέγχου επί του εμπορίου της εποχής που απέφερε σημαντικό πλούτο. Αντιθέτως, τα έργα της Αθήνας ήταν προϊόν κλοπής του κοινού συμμαχικού ταμείου, αποτέλεσμα σχεδόν μιας πεντηκονταετίας δημοκρατικού πολιτεύματος που οδήγησε και σε έναν από τους καταστροφικοτερους πολέμους στον ελλαδικό χώρο για την αρχαιότητα. Λεχθέντων τούτων, σαφώς υπήρχε και εκδικητικότητα στο αίτημα των Κορινθίων, εξ αιτίας των δεινών που είχαν προκαλέσει οι Αθηναίοι.
Η στάση της “κακιάς” “ολοκληρωτικής” βασιλευομένης Σπάρτης ήταν μεγαλόψυχη. Εκτίμησε και εξήρε τον ρόλο της Αθήνας κατά τους Μηδικούς πολέμους (50+ χρόνια πριν, πιθανώς δεν ζούσε κανείς από τους πολεμήσαντες), και υπερασπίστηκε και διέσωσε την Αθήνα από τις εκδικητικές προθέσεις τόσο της Κορίνθου όσο και της Θήβας.
Τα πολιτεύματα δεν έχουν ηθικά χαρακτηριστικά και μετρώνται μόνο με ποιοτικά χαρακτηριστικά και κατά βάση με το πόσο εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών και προάγουν την ευημερία τους.
