Η περίπτωση του Ηλία Κασιδιάρη έχει πολλές ομοιότητες με δεκάδες και ίσως εκατοντάδες ήρωες του ’21 που είτε φυλακίστηκαν, είτε δολοφονήθηκαν είτε πέθαναν ξεχασμένοι και απογοητευμένοι σε κάποιο παγκάκι της πλατείας Κλαυθμώνος.
Τα πολιτικά συμφέροντα δεν κοιτάνε τι μπορεί κάποιος Έλληνας να προσφέρει, αλλά πόσο καλό ή κακό μπορεί να κάνει στο σύστημα που υπό τις εντολές ξένων κέντρων, κυβερνάει τη χώρα από την επανάσταση και μετά.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα λιγότερο γνωστό στο πολύ κόσμο.
Το πρωτοπαλίκαρο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που είχε γίνει το συνώνυμο του φόβου για τους τούρκους κατακτητές, ήταν ο Νικολής Καραχάλιος. Ένα παλικάρι που είχε λάβει την μέγιστη τιμή να κρατάει το φλάμπουρο (σημαία-μπαϊράκι) της επανάστασης και να πολεμάει στη πρώτη γραμμή πάντα δίπλα στο «Γέρο του Μοριά».
Οι τούρκοι έλεγαν ότι δεν είχαν δει ποτέ την πλάτη του Καραχάλιου γιατί ακόμα και όταν ήταν υποχρεωμένος να υποχωρήσει σε κάποια μάχη, πήγαινε οπισθοδρομώντας…
Τον Μάρτιο του 1822 οι τούρκοι είχαν καταλάβει το μοναστήρι της Παναγιάς της Γηροκομήτισσας στην Πάτρα και είχαν προβεί σε πολλές ασχήμιες εκεί μέσα. Τότε ο Κολοκοτρώνης, ο Πλακούντας και τα υπόλοιπα παλικάρια ορκίζονται να το απελευθερώσουν. Πριν καλά καλά ξεκινήσει η μάχη ο Καραχάλιος με το φλάμπουρο του ορμάει και το καρφώνει σε ένα τούρκο που ήταν πάνω στο μοναστήρι φωνάζοντας «ΑΜΗΝ».
Οι τούρκοι νόμιζαν ότι κατέβηκε άγγελος από τον ουρανό και ήρθε να τους τιμωρήσει για ότι κάνανε, με ρομφαία το φλάμπουρο και πανικοβλήθηκαν. Όμως ένας από αυτούς ακροβολισμένος μέσα από το μοναστήρι, τον πυροβολεί στο κεφάλι. Ο Καραχάλιος λαβωμένος και γεμάτος αίμα παντού για να μην πέσει το ηθικό των επιτιθέμενων Ελλήνων τους λέει «καλά είμαι, μια γρατζουνιά ήτανε, προχωράτε ωρέ».
Σκίζει ένα κομμάτι από τη φουστανέλα του και δένει το γεμάτο αίματα κεφάλι του φωνάζοντας « έρχομαι μεμέτια, μη λακίσετε τώρα μωρέ».
Οι τούρκοι τα έχασαν και τρέχανε αλαφιασμένοι να σωθούνε. Το μοναστήρι απελευθερώθηκε αλλά ο ήρωας ήταν βαριά τραυματισμένος. Ο Γέρος του Μοριά και οι άλλοι οπλαρχηγοί προσευχήθηκαν στη Παναγιά να κάνει το θαύμα της, να τον σώσει και αυτό έγινε. Ο Καραχάλιος συνέχισε να μάχεται μέχρι την πλήρη λευτεριά.
Όταν τέλειωσε η επανάσταση όμως οι δρόμοι του Κολοκοτρώνη και του Καραχάλιου χώρισαν γιατί ο ήρωας δεν μπορούσε με τίποτα να δεχτεί όλους αυτούς τους ανερχόμενους πολιτικούς «αστέρες» που κοιτούσαν μόνο το συμφέρον τους και όχι την πατρίδα για την οποία πολέμησε ηρωικά.
Ο Γέρος του Μοριά όμως δεν τον ξέχασε. Πέτυχε να προαχθεί σε λοχαγό και να πάρει μια αξιοπρεπή σύνταξη για να ζει. Όμως οι προδότες πολιτικοί δεν ξεχνούν, τους ήρωες και όσους αγαπούν την πατρίδα και τους κυνηγάνε ανηλεώς. Έτσι τον Αύγουστο του 1847 του κόβουν τη σύνταξη για να τον λυγίσουν και να τον τιμωρήσουν για όσα ηρωικά έκανε.
Έτσι ο ήρωας ντροπιασμένος και μη μπορώντας να θρέψει την οικογένεια του πάει παρακαλώντας στο υπουργείο ζητώντας να του δοθεί πίσω η σύνταξη. Όμως οι άθλιοι πολιτικοί που δε δίνανε δεκάρα για τους ήρωες, αλλά τους θέλανε προσκυνημένους, του αρνούνται κάθε ανταμοιβή και τον φέρνουν σε απόγνωση.
Εκείνος ο Αύγουστος ήταν καυτός και όλα γύρω λιώνανε από τη ζέστη. Ο Καραχάλιος κάθισε επιδεικτικά απέναντι από το υπουργείο σε ένα παγκάκι στην πλατεία Κλαυθμώνος για μέρες πιστεύοντας ότι κάποιος από τους άκαρδους πολιτικούς θα τον λυπηθεί. Όμως παρότι όλοι τον βλέπανε να λιώνει για μέρες εκεί, κανείς από αυτά τα ψυχρά τομάρια δεν συγκινήθηκε.
Ο κόσμος πήγαινε και τον παρακαλούσε να του δώσει λίγο φαΐ και νερό αλλά ο ήρωας ήταν αποφασισμένος να πολεμήσει γενναία για το δίκιο του άλλη μια φορά. Μετά από μέρες όμως ο καύσωνας έλιωσε τον ήρωα και πέθανε εκεί ολόρθος, περήφανος και αγωνιζόμενος όπως είχε μάθει πάντα στη ζωή του…
Το ανάλγητο πολιτικό σύστημα, προσπάθησε και κατάφερε να «δολοφονήσει» τον ήρωα, όπως κάνει σήμερα με τον Ηλία Κασιδιάρη κρατώντας τον στη φυλακή χωρίς κανένα αδίκημα, παράνομα, αποκλείοντας τον από τις εκλογές παράνομα, κατηγορώντας τον ότι με το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» επιδεικνύει ρατσιστική συμπεριφορά, προσπαθώντας να του ρίξει το ηθικό και να σβήσει το άστρο του που λάμπει ψηλά στον γαλάζιο ουρανό της Ελλάδος και δίνει ελπίδα για πιο ευτυχισμένο μέλλον στους απανταχού Έλληνες.
Αλλά σήμερα το μόνο που άλλαξε είναι ότι ο Ηλίας Κασιδιάρης δεν είναι μόνος του και το ξέρει. Έχει χιλιάδες αποφασισμένους Έλληνες στο πλευρό του που σε κάθε ευκαιρία γίνονται το φλάμπουρο του και η φωνή που του στερήσανε κραυγάζοντας δυνατά «Ερχόμαστε μεμέτια, μη λακίσετε τώρα».
Η λευτεριά είναι κοντά. Έρχεται όπως η ξαστεριά.
Γιάννης Καλτζίδης Θεσσαλονίκη Ο.Η.Κ.
