«Ο Εθνικισμός μας, ώ Επίτροπε, είναι θεμελιωμένος εις τα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων φονευμένων εις τον Αγώνα. Και δεν ήτον θέλημα Θεού ημείς εις την 26 Μαΐου να φθάσωμεν εις τόσην αναισθησίαν, ώστε να εξαλείψει την λατρείαν του Εθνικισμού από τα σπλάγχνα μας η επωμίδα του υπουργού». Γεώργιος Τερτσέτης, απόσπασμα από την απολογία του. «Άπαντα Κολοκοτρώνη», σελ. 162. Νομίζω πως είναι περιττό το όποιο σχόλιο, ξεκάθαρα μιλάει για Εθνικισμό, μία λέξη που αρχίζει να χρησημοποιήται 100 χρόνια μετά.
Υπαρχεί μεγαλύτερη απόδειξη για το φυλετικό χαρακτήρα της Εθνεγερσίας από τα λεγόμενα «απομνημονεύματα» του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τα οποιά εσκεμμένα τα λένε Απομνημονεύματα και όχι με την κανονική τους ονομασία δηλαδή «Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής Φυλής 1770-1836». Ξεκαθαρίζει πως πρόκειται για την Ελληνική ΦΥΛΗ, το πιο διαδεδομένο βέβαια όνομα της Φυλής εκείνη την εποχή ήταν η λέξη «γένος».
«Δώστε μου τα προσκυνοχάρτια του Μπραϊμη να σας δώσω του Έθνους. Όποιο χωριό δεν γυρίσει στο έθνος θα το αφανίσω από το πρόσωπο της γής. Απ’ τη μία θα βγαίνουν οι αραπάδες και απ’ την άλλη θα μπαίνω εγώ, θα καίω και θα σκοτώνω». Ο όρος «Αραπάδες» που χρησημοποιεί ο Κολοκοτρώνης δινεί φυλετικό πρόσημο, όχι θρησκευτικό, θα έλεγε αλλιώς «σκατομουσουλμάνοι» π.χ.
Ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα υπήρχε διαμορφωμένη στη συνείδηση των Ελλήνων της εποχής η πίστη ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Ο Μανιάτης στιχουργός Νικήτας Νηφάκης ή Νηφάκος (περ. 1748-1818) στην «Ιστορία της Μάνης όλης…» καταγράφει την άποψη των Μανιατών για την καταγωγή τους:
«Σ’ αυτά τα όρη φύγανε οι μαύροι Σπαρτιάτες
και είν’ αυτοί που λέγονται την σήμερον Μανιάτες.
Για να φυλάξουν την ζωήν και την ελευθερία,
έκτισαν χώρες στα βουνά και περισσά χωρία.»
Και σε άλλο στιχούργημά του:
«Τις στράτες που κρατούσασιν οι πρόγονοι Σπαρτιάτες, αυτός και οι απόγονοι κρατούμενοι Μανιάτες και να τις παραιτήσωμεν ποσώς δεν ημπορούμεν αλλ΄ όλον εις τα έμπροσθεν μάλιστα προχωρούμεν”.
Αλλά και ο στίχος του Τσοπανάκου, του θρυλικού «Τυρταίου του Αγώνα» είναι ενδεικτικός:
«Του Λεωνίδα το σπαθί Κολοκοτρώνης το φορεί».
Ο Αθανάσιος Διάκος κάνει έκκληση γενναιότητας στους άνδρες του στην Αλαμάνα: «Ανδρείοι ωσάν Έλληνες και σαν Γραικοί σταθείτε». Εδώ βλέπουμε ότι οι όροι Έλληνες και Γραικοί ταυτίζονται, ενώ για καθαρά μετρικούς λόγους, όταν ο Διάκος απάντησε στην πρόταση του Ομέρ Βρυώνη να αλλαξοπιστήσει, χρησιμοποιείται η λέξη Γραικός: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε ν’ αποθάνω». Λίγο πριν πεθάνει, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης προτρέπει τους συμπολεμιστές του: «Έλληνες μην κιοτέψετε, παιδιά μη φοβηθείτε/ και πάρ’ το γιούχα η Τουρκιά κι ερθεί να μας χαλάσει./Σαν Έλληνες βαστάξατε και σαν Γραικοί σταθείτε».
Η ιστορική συνέχεια του Έθνους υπογραμμίζεται από τον Κολοκοτρώνη όταν μιλούσε με τον άγγλο ναύαρχο του είπε, «Ποτέ ο Σουλτάνος δεν υπήρξε αφέντης μας. Ο Βασιλιάς μας δεν έκλεισε ποτέ ειρήνη μαζί του, και 350 χρόνια τώρα ο στρατός του βασιλιά μας πολεμάει τον Σουλτάνο. Άλλωστε σε αυτό το διάστημα κράτησε δύο κάστρα του απόρθητα». Και όταν ο Άγγλος τον ρώτησε: «Ποιος είναι ο Βασιλιά σας; ποιος ο στρατός του και ποια τα κάστρα του;» Η απάντηση: «Βασιλιάς μας είναι ο Κων/νος Παλαιολόγος, στρατός του οι Αρματωλοί και Κλέφτες και κάστρα του το Σούλι και η Μάνη».
«Τα τρόπαια του Μαραθώνος δεν ηφάνισεν ο χρόνος, ουδέ Σαλαμίνος έργα των Ελλήνων. Θαύμα μέγα. Οι Γραικοί τ’ ανιστορούντα και καλά τα ενθυμούνται», λέει ο Ρήγας Φεραίος.
«Είχα δυο αρχαία αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα΄ χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ΄ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν… Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι΄ αυτά πολεμήσαμε». Ιωάννης Μακρυγιάννης (1797 – 1864), “Απομνημονεύματα”.
«…Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι’ όλοι μαζί και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν,να ζήσωμεν όλοι μαζί….». Μακρυγιάννης
«Το Ελληνικόν Έθνος, αφ’ ού υπέκυψεν εις τον βάρβαρον και σκληρότατον ζυγόν της Οθωμανικής τυραννίας, υστερήθη όχι μόνον την ελευθερίαν του, αλλά και παν είδος μαθήσεως…και ήτον ενδεχόμενον να εκλείψη διόλου από το Έθνος η Ελληνική γλώσσα, εάν δεν την διέσωζεν η Εκκλησία προς ήν οφείλεται και κατά τούτο ευγνωμοσύνη». (Παλαιών Πατρών Γερμανός).
«Έλα σκατότουρκε, έλα Εβραίε, απεσταλμένε από τους γύφτους· έλα να ακούσεις τα κέρατά σας, γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρεύσετε κερατάδες…Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε ’’από ημάς’’ συνθήκην με “έναν” κόντζιά σκατό-Σουλτάν Μαχμούτην –να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα». Καραϊσκάκης, έχουμε σε τρεις σειρές, γύφτους, τούρκους, εβραίους, οι οποιοί δέχονται τα ευχολόγια του αγωνιστή.
Υπάρχουν και άλλες πολλές αναφορές τόσο στο γένος-φυλή οσό και στο Εθνός ως μια συνεχεία αδιάσπαστη στους αιώνες, αλλά και την φυλετική διαφοροποιήση με άλλες φυλές, θρησκειές και εθνότητες. Τόσες αναφορές με περιεκτικότητα και ουσία θα χρειαστούν ένα βιβλιό απο μόνες τους. Ωστόσο παραθέσαμε ένα ικανό δείγμα για να αντιληφθεί και ο πλέον ανθέλληνας το φυλετικό και εθνικό πυρήνα της Επαναστάσεως.
