Αποκάλυψη 20, 7-9: «Όταν περάσουν τα χίλια χρόνια, ο Σατανάς θα απελευθερωθεί από τη φυλακή του και θα βγει να παραπλανήσει τα έθνη στις τέσσερις γωνιές της γης, των Gog και των Magog, για να τα συγκεντρώσει για μάχη: ο αριθμός τους είναι σαν την άμμο της θάλασσας. Και ανέβηκαν στην επιφάνεια της γης και πολιόρκησαν το στρατόπεδο των αγίων και την αγαπημένη πόλη…».
Το “Χωράφι των Αγίων”, γραμμένο το 1970, είναι το χρονικό μιας εισβολής. Αυτής μιας μάζας Ινδών προσφύγων (με επικεφαλής μια χαρισματική φιγούρα: τον Κοπρόφαγο) που, επιβαίνοντας σε εκατοντάδες θαλάσσια σκάφη, ξεκινά μια ανείπωτη οδύσσεια και τελικά αποβιβάζεται στις γαλλικές ακτές. Η βρώμικη και πεινασμένη ορδή καταστρέφει τις παράκτιες πόλεις και η κυβέρνηση είναι αβέβαιη: τι να κάνουμε; Οι πέμπτες φάλαγγες της Ευρώπης αυτές της εκκλησιαστικής, πολιτικής, αστικής, επιστημονικής και αυτή της διανόησης, είναι δεκτικές. Η Αριστερά πρωταγωνιστεί , είναι η ευκαιρία της , ενώ η Δεξιά συναινεί. Η Γαλλία συνθηκολογεί: θα είναι φιλόξενη. ‘
Ένα κομμάτι αντιπροσωπευτικό από το τρομακτικό αυτό βιβλίο, μια συνομιλία μεταξύ ενός αριστερού ακτιβιστή – που προετοιμάζει την εισβολή – και ενός απλού και άσημου καθηγητή:
Αριστερός ακτιβιστής: «Σε παρατηρώ… και σε βρίσκω τέλειο. Αυτός είναι ο λόγος που σε μισώ. Και ακριβώς εδώ σε αυτό τον χώρο σου αύριο θα φέρω τους πιο άθλιους. Δεν ξέρουν τίποτα για το τι είναι, για το τι αντιπροσωπεύει. Το σύμπαν σου δεν έχει κανένα νόημα για αυτούς. Δεν θα προσπαθήσουν να το αντιληφθουν. Θα είναι κουρασμένοι, θα κρυώνουν, θα ανάψουν τη φωτιά με την όμορφη δρύινη πόρτα σου. Θα σκεπάσουν τη βεράντα σου με την κοπριά τους και θα σκουπίσουν τις ακαθαρσίες τους, με βιβλία από τη βιβλιοθήκη σου. Θα σου φτύσουν το κρασί. Θα φάνε με τα δάχτυλά τους από τα όμορφα σερβίτσια που κρέμονται σε αυτούς τους τοίχους. Σκύβοντας στηριζόμενοι στις φτέρνες τους, θα παρακολουθήσουν τη φωτιά να καταβροχθίζει τα καθίσματα σου. Θα φτιάξουν περούκες με τα κεντήματα των σεντονιών σου.
Κάθε αντικείμενο θα χάσει το νόημα που του έχεις απέδωσει, το ωραίο δεν θα είναι πια όμορφο, το χρήσιμο θα γίνει γελοίο και το άχρηστο, παράλογο. Τίποτα δεν θα έχει πια βαθιά αξία, εκτός ίσως από το κομμάτι σχοινιού που έχει ξεχαστεί σε μια γωνιά του σπιτιού, για το οποίο θα συναγωνιστούν, καταστρέφοντας ότι βρουν τριγύρω. Θα είναι τέλεια! Αντε χάσου από μπροστά μου τώρα.
Καθηγητής: Εγώ είμαι ένας απλός και ειρηνικός άνθρωπος. … στην εποχή του Flavius Aetius νομίζω ότι θα είχα σκοτώσει ευχαρίστως τους Ούνους. Και στην εποχή του Kάρολου Μαρτέλου, θα ήμουν ενθουσιασμένος να έσκιζα λίγο αραβικό κρέας, όπως ακριβώς οι σταυροφόροι Γοδεφρείδος της Μπουγιόν και ο Βαλδουίνος Δ΄ της Ιερουσαλήμ .
Κάτω από τα τείχη του Βυζαντίου, θα πεθαινα δίπλα στον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο… πόσους Τούρκους θα είχα σφάξει – ω θεέ μου – πριν με σφαγιάσουν…ακόμη και ναύτης του Ιωάννης της Αυστρίας θα γινομουν για να εκδικούμαι τους Τούρκους στην Ναύπακτο. Τι ωραία σφαγή!
Μετά για κάποιο διάστημα θα έμενα άνεργος. Απλώς μερικές ανοησίες που δεν κρίνονται σωστά. Ηττημένος Νότιος, έπειτα στις τάξεις της Κου Κλουξ Κλαν να σκοτώνω μερικούς μαύρους, με έναν πραγματικά άθλιο τρόπο, ομολογώ.
Με τον κόμη Κίτσενερ θα έσφαζα μερικούς φανατικούς μουσουλμάνους . Ίσως αργότερα σκότωνα κάποιον Ασιάτη κάτω από τα τείχη του Βερολίνου, κάποιον Βιετναμέζο, κάποιον Μάου Μάου, κάποιον fellah ή… κάποιον αριστερό εξτρεμιστή ή κάποιον λυσσασμένο μαύρο πάνθηρα στις ΗΠΑ. Αρκετά ακαθάριστες υπηρεσίες, με λίγα λόγια.
Όχι άλλες φανφάρες, όχι Te Deum… φυσικά δεν σκότωσα κανέναν, ακόμα περισσότερο όλους αυτούς που μόλις απαρίθμησα, αλλά που τώρα τους βρίσκω όλους μπροστά μου, όλοι αυτοί που ενσαρκώνονται σε σένα, συνοψίζονται στο πρόσωπό σου.
Αλλά αυτές τις μάχες, στις οποίες αισθάνομαι ολοκληρωτικά εμπλεκόμενος, τις ξαναζώ όλες σε μια στιγμή, είμαι ο μόνος ηθοποιός με ένα μόνο πλάνο. Τώρα!”
Και ο καθηγητής πυροβολεί τον προδότη με το προγονικό οικογενειακό κυνηγετικό τουφέκι.
